Po pasterce

Dawno nie pisałem. Jakoś nie było czasu i zbyt dużo się nie działo. Studia, praca, dom. Kolosy i projekty na studiach, po świętach zaliczenia. W pracy dużo się dzieje. Duży ruch, dużo ciuchów, dużo pracy - początkowo były tylko weekendy, a w następnym miesiącu będę miał 142 godziny, więc będę miał jeszcze mniej czasu :D

W domu bez zmian. A jeśli chodzi o życie uczuciowe. Jedna randka, niewystarczające zainteresowanie z obu stron - szkoda gadać.

A teraz już są święta. Niby czas wolny, ale znowu muszę uczestniczyć w tym wszystkim. Niby miło się spotkać z rodziną, ale jeśli chodzi o całą resztę... No trudno, trochę się pomęczyłem, głównie było nudno, ale dwie rzeczy były miłe. Starania kuzyna, jeśli chodzi o życzenia - wspomniał nawet, że życzy mi tolerancji w moim życiu. Druga rzecz - babci spodobał się sweter ode mnie :D

Kolejna krótka wycieczka do Krakowa

Dzisiaj znowu byłem w Krakowie. Tym razem, bo pani prodziekan poprosiła o rozmowę w sprawie reaktywacji na studia. Zastanawiałem się po co mnie zaprosiła, przecież wszystko wiedziała i mogła to załatwić przez dziekanat. Ale okazało się, że zapomniała i poknociła wyrzucając mi co ja wyprawiam. Grzecznie jej odpowiedziałem i od razu się uspokoiła i zaczęła przepraszać (bo zapomniała).

Powiedzcie mi, czemu ci studenci muszą być tak cholernie seksowni? :D

Czekając pod gabinetem pani prodziekan po prostu nie wiedziałem, w którą stronę się patrzyć. :) 

W tym samym czasie stało trzech takich sexiaków. Jeden przede mną w kolejce, a dwóch w drugiej kolejce, na przeciwko. Jeden z tych dwóch stał na początku, drugi na końcu. Ten co stał na początku tamtej kolejki był najlepszy. Opierał się tak seksownie, a do tego z przodu wystawała mu gumka od majtek ze spodni. :) Parę razy na mnie zerkał, ale chyba dlatego, że ja zerkałem. Strasznie mnie intrygował, a będąc czwartym w kolejce, czekając na przyjście pani prodziekan, nie miałem co robić. Udawać, że bawię się telefonem? To nie dla mnie :D

Po tym wszystkim spotkałem kumpelę. Zamieniliśmy parę słów, ale oboje się spieszyliśmy. Ona złożyć magisterkę, a ja do składu tanich książek po Trylogię Władcy Pierścieni w jednym tomie. Połowę tańsza, więc musiałem ją mieć. Często tam bywam jak mam trochę czasu. Mnóstwo książek już tam kupiłem. Kilka książek Stephena Kinga, kilka części z serii o Południowych Wampirach Charlaine Harris, kilka książek Tolkiena i 2 książki z psychologii.

Po powrocie do domu spotkałem jeszcze kumpla, który dawno się nie odzywał. Dowiedziałem się, że żyje. Oczywiście mu wygarnąłem, co się nie odzywa. Zgadaliśmy się na piwko i konsolę.

Potem byłem na siłowni. Dalej się trzymam postanowienia, Mam nadzieję, że studia mi go nie pokrzyżują. A do tego co się napatrzyłem to moje :)

7.09.2015 (Poniedziałek)

Uśmiech jest dobrym sposobem, 

by ukryć swoje zmartwienia i problemy. 

W pracy jedna pani stwierdziła, 

że zawsze się uśmiecham, 

więc pewnie muszę być szczęśliwy.

Koleżanka jej odpowiedziałam, 

że pewnie nie mam problemów.

A ja na to koleżance, że by się zdziwiła, ile mam problemów.

A tej pani odpowiadam pewną oczywistością -

nie przynosi się problemów życiowych do pracy.

To co w domu zostaje w domu,

to co w pracy zostaje w pracy.

Ale też prawdą jest,

że każda praca jest lepsza niż siedzenie w domu,

a do tego są pieniądze.

Bez jakichkolwiek pieniędzy nie ma co mówić o samodzielności.

A poza tym praca jest ciekawa, więc czemu miałbym się nie cieszyć?

Może nie jest rozwojowa, ale ważne że jest.

5.09.2015 (Niedziela)

Moje życiowe cele przyszły do mnie już po informacji o zakażeniu. 

Właściwie mógłbym stwierdzić, 

że przedtem moje cele w żaden sposób nie były sprecyzowane - 

oprócz skończenia studiów. 

Może dlatego, że nie miałem jakiejkolwiek wizji o moim przyszłym życiu, 

nie udało mi się osiągnąć tego jedynego celu w moim życiu. 

A jeśli chodzi o moje cele to pierwszym jest uzyskanie stopnia inżyniera. 

Uzyskanie go pokaże, że nie zmarnowałem wielu lat.

4,09.2015 (Sobota)

Ostatnio prawie w ogóle nie mam czasu. 

Praca, długi czas dojazdu do pracy i siłownia, 

a także przygotowanie do pracy powodują, 

że mam dla siebie co najwyżej 3 godziny na dzień. 

Oczywiście nie dosypiam, gdy mam na rano i wstaje o 4.00, 

co jest raczej u mnie normalne. 

Spędzam ten czas wolny w domu na internecie. 

Oglądam filmy, czytam artykuły, czasami piszę, a także piszę z ludźmi. 

Nie mam nawet siły, by wychodzić z domu. 

Od października znowu będę częściej bywał w moim ukochanym Krakowie. 

Wiem, że wszędzie mam wpisane, że mieszkam w Krakowie, 

bo po prostu nie chcę pisać mojego miasta rodzinnego. 

A w Krakowie bywałem ostatnio tylko w poradni na badaniach, 

wizytach kontrolnych i po leki - raz na 2 miesiące. 

Będę miał także zajęcia w Katowicach, więc będę miał trochę rozgardiasz, 

ale w pozytywnym sensie, bo na letni semestr chcę się tam przenieść. 

Chcę mieć jakąś zmianę, bo nie wydolę pisać 3 razy tego samego, na tej samej uczelni. 

Więc przynajmniej pół roku Kraków :). 

Będę robić jak najwięcej, żeby w końcu uzyskać tego cholernego inżyniera. 

Półtora roku to nie tak długo, a potem będę mógł realizować kolejne moje cele życiowe. 

Można powiedzieć, że trzymają mnie przy życiu.

29.08.2015 (Sobota)

Uważam, że mam silną psychikę.

Panuję większość czasu nad emocjami i moim zachowaniem.

Szybko się dostosowuję do zmian w moim życiu.

Choć miałem 2 epizody z myślami samobójczymi,

teraz bym sobie na nie nie pozwolił.

W jakimś stopniu jest to pójście na łatwiznę,

sposób na ucieczkę przed problemami.

Jeszcze wiele mogę zrobić w tym życiu,

żeby z niego rezygnować.

28.08.2015 (Piątek)

Zostawiam innych za sobą.

Jakiś czas temu to zauważyłem.

Tych, co mnie zranili, 

co mnie nie rozumieją,

co mnie opuścili.

Nie przejmuję się tym i po prostu idę dalej.

Gdybym się martwił tymi osobami to pewnie bym zwariował.

Bo było ich tak wiele.

Łatwiej jest zapomnieć niż ubolewać nad stratą.

Kolejny powód do zwariowania w moim życiu.

Tym bardziej muszę się postarać,

by było ze mną w porządku.

Po co mam się martwić o tych, którzy się nie martwią o mnie?

23.08.2015 (Niedziela)

Starość. Przemijanie.

Czy wyobrażam siebie jako staruszka?

Z pewnością nie.

Bo jak być starym gejem?

Ja o tym nie wiem.

Nie mówi się o tym także na forum publicznym,

Nawet młodzi geje uważają, że po 40-tce jesteś stary

i nie masz już życia w społeczności gejowskiej.

Ja uważam, że ten wiek to jeszcze nie starość,

a młodzi tak mówią, bo po prostu boją się starość.

Też pewnie sobie tego nie potrafią wyobrazić.

Przecież dopiero co wchodziliśmy w życie...

Niby tak, ale sam stwierdzam, 

że ostatnie lata bardzo szybko mi zleciały.

Za szybko.

Niby mówi się, że w samotności czas się wydłuża,

ale w moim przypadku się to nie sprawdza.

Może gdybym miał chłopaka to czas mijałby szybciej.

Ale z pewnością mniej bym żałował minionego czasu.

Życie dniem dzisiejszym jest ciekawym pomysłem,

ale bez planu długoterminowego też można się przejechać.

22.08.2015 (Sobota)

Radość.

Czy to ciepło w sercu, które czasem czuję?

Gdy ktoś fajny się do mnie uśmiecha

albo coś miłego powie,

Gdy ktoś ze mną flirtuje,

 śmieje się ze mną

czy rozmawia żywo na jakiś interesujący temat.

Gdy osiągam sukces,

robię coś dla siebie, 

relaksuję się.

Ale jeśli nie dostrzegam małych chwil radości czekając tylko na te duże?

Nie mając tych dużych uważam się za nieszczęśliwego?

Nie mając nikogo w swoim życiu nie czuję szczęścia?

Kiedyś mówiłem sobie, że nie będę ograniczał swojego poczucia szczęścia do faceta...

Zmieniłem się.

Już sobie tego nie wmawiam.

Wmawianie sobie czegoś innego tego nie zmieni.

Obojętne co bym osiągnął, 

zawsze będzie to umniejszone,

jeśli nie będę miał się z kim tym podzielić.

14.08.2015 (piątek)

Pośpiech.

Wszyscy się śpieszą.

Chcemy robić jak najwięcej i jak najszybciej.

Często narzekamy, że doba ma za mało godzin.

Wiele rzeczy robimy na stojąco lub w biegu.

Żal nam czasu, by się zatrzymać i obejrzeć świat wokół nas.

Nawet na chwilę.

Śpieszymy się w drodze do pracy, szkoły, na siłownię, w związkach.

Zostawiamy innych za sobą, którzy nie potrafią za nami nadążyć.

Czasami nawet tego nie zauważamy.

Uczestniczymy w tej pogoni za cenę samego siebie.

Pomimo zmiany swego charakteru.

Potem przychodzi czas, gdy zastanawiamy się kim byliśmy wtedy.

Rok, dwa, pięć temu.

Gdy zmiany następują stopniowo, to nawet ich nie zauważamy.

Mamy trudności z przypomnieniem sobie jacy byliśmy kiedyś.

Rzadko żal nam jest tego, jeśli nie żałujemy swoich wyborów.

12.08.2015 (Środa)

Normalność.

Czym jest normalność?

Dlaczego ludzie do niej dążą?

Kolejne subiektywne stwierdzenie.

Dla mnie normalność to zwyczajność.

A ja nie chce być zwyczajny!

Co mi daje bycie zwyczajnym mężczyzną w tym kraju?

Mam być katolikiem, nawet jeśli na pokaz?

Mam być heteroseksualny?

Mam być patriotą?

Nie jestem żadnym z powyższych.

A także nie nadużywam alkoholu,

nie jestem skłonny do przemocy,

a moje horyzonty myślowe nie są ograniczone.

A do tego jestem wrażliwy, empatyczny, romantyczny i opiekuńczy.

Nie jestem normalnym facetem i jestem z tego dumny! ;)

PS. Ostatnio usłyszałem od koleżanki z pracy, że prawdziwy facet to świnia i że jak tak do nas mówi to nas komplementuje. Odpowiedziałem jej, że jak tak uważa, to ja nie jestem prawdziwym facetem :P

11.08.2015 (Wtorek)

Uroda, piękno.

Ktoś jest ładny, przystojny, piękny.

Jest to rzecz bardzo subiektywna.

Dla każdego ideał piękna jest inny.

Więc dlaczego wygląd jest taki ważny?

Czy chcę być z kimś pięknym, żeby się pochwalić innym

czy chcę mieć taką piękną osobę tylko dla siebie?

A może jest tego inna przyczyna?

A co z własnym wyglądem?

Dlaczego tyle ludzi ma na tym punkcie obsesję?

Czy to ważne tak naprawdę?

Ciągle mówi się, że jak się ma dobry wygląd to łatwiej się żyje,

znajduje pracę, jest się bardziej popularnym.

Od jakiegoś czasu chodzę na siłownię.

Robię to dla siebie.

By zrzucić oponkę na brzuchu,

ale także dla zdrowia.

Chcę być w dobrej kondycji ze względu na moje zakażenie.

Jak najdłużej być w formie i mieć władzę w jakimś stopniu nad swoim ciałem.

Żeby mieć więcej energii i rzadziej być zmęczony.

A do tego mogę sobie pooglądać fajnych chłopaków i przystojnych facetów :)

10.08.2015 (Poniedziałek)

Pewność siebie, wiara we własne siły.

Coś czego często mi brakuje.

Gdy sam w siebie nie wierzę, to nie mogę wymagać tego od innych.

Nawet matka przestaje mi wierzyć. Nie dziwię się.

Gdy ponoszę porażkę za porażką, potykam się.

Nadal nie mogę ukończyć studiów.

Wmawiam sobie, że nie potrafię się wstrzelić w schemat,

który mi tam narzucają.

Ale czy na pewno?

A może podświadomie boję się samodzielnego życia?

Może jeszcze w pewnych aspektach nie jestem jeszcze w pełni dojrzałym mężczyzną?

9.08.2015 (Niedziela)

Życie jest pasmem udręk, przeszkód i ścian.

Raz po raz się potykasz, bez tego się nie uczysz.

Uczysz się tylko, gdy powstajesz.

Czasami są to potknięcia, łatwe do przejścia.

Ale jeśli kłoda, o którą się potykasz, staje się ścianą,

 to musisz się bardziej postarać, 

bo wtedy musisz przelecieć nad tą ścianą albo ją rozwalić.

Wystarczy, że będziesz próbował z całej siły.

Wtedy albo się uda albo rezygnujesz,

gdy stwierdzasz, że dałeś z siebie wszystko.

Czasami trzeba postawić wszystko na jedną kartę.

Jeśli na czymś ci zależy, to nie ma miejsca na mierzenie sił na zamiary.

Czasami zmiany są potrzebne.

Nie można żyć bez zmian,

nie można pozostać w stagnacji.

Bo to nie życie, a wegetacja.

Świat się zmienia i ludzie się zmieniają.

Nie można uparcie się trzymać tego co przestarzałe, nieaktualne.

Tylko się traci na tym.

8.08.2015 (Sobota)

Życie tak płynie. Minuta za minutą. Godzina za godziną. Dzień za dniem.

Przyzwyczajasz się do samotności, do bycia samemu.

Nikt cię nie rozumie, nikt cię nie widzi na wskroś.

Nikt przed kim można by obnażyć duszę i swoje myśli.

Gdy przyzwyczajasz się do smutku, coraz rzadziej występują chwile radości.

Stajesz się apatyczny, starasz się trzymać swój smutek w ryzach,

ale to powoduje takie zmęczenie, że już nie masz siły odczuwać radości.

Dlatego zostaje ci apatia.

Niektórzy uważają, że nieszczęśliwi ludzie nie mogą pomagać.

Ja uważam, że mogą, że wiedzą co czują potrzebujący.

Ludzie, którzy tego nie doświadczyli, nie będą tego rozumieć.

Ich pomoc będzie miała wyraz tylko tytularny.

Żeby inni widzieli, wiedzieli, 

bo to modne, 

bo tak powinno się zachować.

Kartki z kalendarza

Wreszcie udało mi się siąść, by coś napisać. Ostatnio jestem tak zabiegany, że nie mam siły pisać i myśleć "o głupotach' (mama by się ucieszyła). Natomiast zdarzało mi się często, że myślałem o czymś intensywnie w drodze, poza domem, a nie mogłem tego zapisać na komputerze, gdyż go ze sobą nie miałem. Więc wymyśliłem, że będę te moje myśli spisywał na telefon. Zapisywałem je sobie w formie notatek, ale stwierdziłem, że najlepiej wyglądają, bez redagowania. Są to spontaniczne rozmyślania. Oprócz poprawek na bieżąco w trakcie pisania, nie zrobiłem przepisując tutaj. 

Tytuł tego posta: "Kartki z kalendarza" są nazwą tej formy pisania spontanicznie. Każdy z wpisów ma swoją datę, dlatego nawiązałem do kalendarza.

Te wpisy będą miały różny wydźwięk, nie zawsze pozytywny. Ale jak wiadomo (i co wiem z doświadczenia), nie da się myśleć tylko pozytywnie i optymistycznie. Mogą się wam spodobać lub nie, możecie mnie o mnie zapytać lub napisać komentarz.

Pozdrawiam :)

PS. Wpisy będę dodawał stopniowo. Dzisiaj już mi się kleją oczy i na dzisiaj już wystarczy, a znowu wstaję o 4.00. :)

Staż w ochronie.

Dawno nie pisałem. Czas szybko leci, ciągle zajęty, a jak mam wolne to odpoczywam :)

Staż bardzo ciekawy teraz, choć pierwsze miejsce nie spełniało do końca warunków sanitarnych. Najgorszy był brak toalety, ale to już mam za sobą :)

Teraz jestem na monitoringu. Są dni, co dzieje się mnóstwo rzeczy, w inne są nudy, ale i tak praca jest ciekawa. Już pisałem raport więc nie jest źle :)

Tak oprócz tego mało się działo. Nawet nie udało się spotkać z ludźmi z kursu od jakiegoś czasu. Wszyscy zajęci.

Pogoda jest bardzo fajna. Lubię gdy jest gorąco. Ale nie w pracy. Na szczęście mam w pracy klimatyzację :)

Dzisiaj mam wolne i się obijam :) I wreszcie mi się coś udało. Prawie 2 miesiące chodzę na siłownię, 4-5 razy w tygodniu i już zrzuciłem kilka kilo :) jest dobrze. Spodnie o rozmiar mniejsze kupione :)

Co z tą Polską? Co z ludźmi LGBT w Polsce?

Nie mogę patrzeć już na to, co się dzieje w Polsce. Jak tak wielu może głosować na kogoś, kto ich nienawidzi. Obojętne czy to pan Komorowski czy pan Duda. PO czy PIS. Żaden z tych panów nie uważa ludzi LGBT równych sobie. Jak tak dalej pójdzie to jeszcze długo nie otrzymamy równych praw. Choć wiadomo, że prezydent nie ma dużo prawnych możliwości, ale sporo się wypowiada i wygłasza swoje stanowiska w danych sprawach. Ma tzw. autorytet.

A jeśli chodzi o resztę społeczeństwa... Jak mogą znowu i znowu głosować na te same partie? Przecież wiadomo, że kandydaci z tych partii nie będą się wiele różnić od poprzednich. Czy znowu 'prawdziwi' Polacy chcą się pokazać jako nie zmieniający przyzwyczajeń i narzekający na wszystko? Czemu nie mogą zagłosować inaczej?

Ja nie mógłbym zagłosować ani na PIS ani na PO. Gdybym tak zrobił byłbym hipokrytą. Ale nie zrezygnuje z tych wyborów. Pójdę i oddam nieważny głos. Tzw. Protest Vote. Może to nic nie zmieni w głosowaniu, ale ja będę wiedział, że przedstawiłem swój punkt widzenia.

Wiele ludzi głosuje na 'mniejsze zło'. A co to w ogóle jest? Wszyscy mówią o tym, że każdy głos się liczy, ale jak nie mogę z czystym sumieniem na kogoś zagłosować, to co? Nie oddanie głosu to lenistwo albo tchórzostwo. Oddanie na kogoś, kto jest 'mniejszym złem' - hipokryzja. Ja zrobię po swojemu. Będzie to mój symbol.

O debacie nawet nie ma co wspominać. A te publiczne akcje w związku z wyborami z obu stron - żenada.

Weekend minął nawet miło. W sobotę urodziny brata, dałem mu litrowy kubek. Cholernie mnie wkurzało robienie przez niego herbaty do dwóch kubków. Okazało się, że ostatnio szukał takiego kubka i nie znalazł. Więc idealnie trafiłem z prezentem :)

Potem pojechałem z rodzicami na działkę. Trochę pokosiłem trawy, trochę pooglądałem telewizji, obejrzałem Rocky Horror Picture Show na komputerze.

A na kursie bardzo ciekawie. Samoobrona, w tym obrona pałką policyjną przed nożem, a nawet przed bronią palną (choć to mało użyteczne), a do tego zajęcia na strzelnicy. Na razie tylko wyciąganie broni i przeładowywanie, ale postrzelamy sobie jakieś 40 naboi!

A do tego musiałem dzisiaj wysłać swoje wymiary do uniformu stażowego. Obwód pasa też. Cholera! :D

Urząd Pracy i Status Bezrobotnego

Tytułem wstępu: ostatnio nie miałem ochoty pisać na blogu, bo uważałem, że moja postawa była za mało pozytywna, ale jednak stwierdziłem, że nie po to tworzyłem tego bloga by redagować każdą moją myśl, by była pozytywna. Blog miał mi pomóc w tym, bym miał pozytywne nastawienie. Ale wiadomo, że nie można go mieć zawsze.

Nie udało mi się zdać drugiego i ostatniego w tej sesji egzaminu inżynierskiego.

Święta minęły nawet znośnie. No może nie do końca. Choć zaskoczyła mnie trochę postawa babci, która pewnie starała się nie pokazać smutku, czy zawiedzenia, to akurat rodzice się nie popisali. I to zaraz po skończeniu śniadania wielkanocnego (ja nie jestem wierzący, ale myślałem, że przynajmniej poczekają 2 dni, bo oni są wierzący), zaczęli po mnie jeździć 'co dalej'. Oczywiście, nie mogę ich winić, że się martwią, ale dopiero co miałem 20 marca ten cholerny egzamin.

Jak na razie jest co raz lepiej. Mam plany na ten rok. Może od października przeniosę się gdzieś bliżej na studia i pochodzę 2-3 semestry i może się uda. A w międzyczasie zacząłem szkolenie na profesjonalnego pracownika ochrony. Jest naprawdę ciekawie. Oprócz samych zagadnień z ochrony, jest samoobrona, korzystanie z pałki policyjnej, kajdanek, techniki obronne, transportowe, a później będzie też szkolenie strzeleckie. Nie wiem czy czułbym się dobrze w pracy z bronią na co dzień, ale myślę, że warto spróbować. Oprócz tego jest jeszcze kurs angielskiego z egzaminem, po którym się uzyskuje certyfikat angielskiego w pracy, międzynarodowy - TOEIC. A do tego jeszcze szkolenie z zakresu Stewarda - obsługa imprez.

Szkolenie trwa 3 miesiące, do tego staż 4 miesiące. Na pewno nie będę się nudził, nauczę się trochę samoobrony i zdobędę nowe uprawnienia, doświadczenia i znajomych.

Sprzedawca, nie-inżynier.

Ostatnio mam gorszy okres. Znowu jeden termin nie zdany egzaminu inżynierskiego. W między czasie pracuję w weekendy w sklepie z odzieżą w galerii handlowej. Przynajmniej ta praca odciąga mnie od ponurych myśli. Miałem zamiar pisać drugi (i ostatni) termin w ten piątek, ale nie czuję się na siłach. Mogę pisać jeszcze w marcu i z tego skorzystam. I tak za bardzo nie mógłbym wrócić na dzienne studia. Muszę znaleźć sobie pracę z normalnym ubezpieczeniem w ciągu tego roku, ze względu na moje leki. Tyle decyzji, tak krótki czas, a rok 2016 będzie moim ćwierćwieczem! W ogóle się nie czuje na tyle. No może niezupełnie. Moje zmęczenie, leki itp. dają mi odczucie, że mam przynajmniej ze 40 lat, a mój wygląd i brak samodzielnego życia, że mam 18 lat. Czy można się czuć jednocześnie na 18 i 40 lat? Może jestem mocno trzepnięty, ale tak się czuję.

Hmm święta. Były, minęły, chętnie bym je odpuścił, żeby nie słyszeć mnożących się pytań na temat studiów od rodziny. Najgorzej jest z dziadkami. Ubzdurali sobie, że nadal będą mi dawać kieszonkowe, a co rusz wydają mnóstwo pieniędzy na leki, lekarzy i zabiegi, ale wiecie jak to z dziadkami, obrażą się jak nie weźmiesz pieniędzy, nie zjesz obiadu itd.

A sylwester? Spędzony w domu na pilnowaniu psa, żeby nie padł ze stresu, a przy okazji butelka wina, smakołyki i granie na komputerze. Wiem, że nie powinno się pić samemu wina, ale nic nie poradzę, że nie mam ochoty wychodzić z domu. WIEM, że mój post jest MAŁO pozytywny, ale nic nie poradzę. Nie zawsze jest dobrze i nie zawsze da się utrzymać pozytywną postawę.

W między czasie konsultuję ankiety od znajomych z Krakowa. Chociaż w ten sposób mam kontakt z moim ukochanym Krakowem.